زندگی و آدم ها خیلی پیچیده تر از اون چیزی هستند که فکر میکنی.تا به یک سنی فکر میکنی همه شبیه حرفهاشون هستند اما از یک‌جایی ببعد میفهمی اینطور نیست.شاید از وقتی که خوشبختی یا داری کاری انجام‌میدی یا مهارتی یاد میگیری و‌موفقی شاید وقتی پولداری بقیه دیگه شبیه حرفاشون نباشن و‌از پشت نقابشون چهره دیگشونو از تو پنهان کردن.این آدم ها از ابتدا همچین ذاتی داشتن.اما حالا چون مثل تو‌نمیتونن باشن حسادت میکنن.

خیلی سخته آدم‌ها رو‌بشناسی.چون اونقدر خصلت های بدی درونمون رشد کرده که نمیذارن آدم‌خوبی باشیم.دوره و‌زمونه خیلی بدی شده.

اگه بین دوتا دوست رقابت وجود داشته باشه تا یه مدتی باعث پیشرفتشون میشه یعنی خدا تا یه زمانی اون هارو‌سر راه هم قرار داده بعد از اون شاید از پشت که بهم حسادت میکردن راهشون از هم جدا بشه.آدم‌ها میرن و‌میان و‌هر کدوم یه درسی به ما میدن

چه درسی از آدم‌های اطرافت گرفتی؟